อุปปัชชชานนปัญหา ที่ 9

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีมีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต นาคเสน
ข้าแต่พระนาคเสนผู้ประกอบด้วยญาณปรีชา บุคคลที่ว่าจะไปเกิดนั้น รู้ตัวอยู่หรือว่าตัวจะไป
บังเกิด น่ะพระผู้เป็นเจ้า
พระนาคเสนผู้ประเสริฐจึงแก้ว่า มหาราช ขอถวายพระพรบพิตรพระราชสมภารผู้
ประเสริฐ บุคคลที่จะไปเกิดนั้นรู้ตัวอยู่ว่าตัวจะไปเกิด ขอถวายพระพร
พระเจ้ากรุงมิลินท์ภูมินทราธิบดีจึงตรัสว่า นิมนต์พระผู้เป็นเจ้ากระทำอุปมาไปก่อน
ฝ่ายพระนาคเสนก็ถวายพระพรอุปมาว่า ยถา มหาราช กสโก ขอถวายพระ
พรบพิตรพระราชสมภาร เปรียบปานดุจคฤหบดีชาวนา วีชานี ปฐวิยํ ปตฺฏฺฐาเปตฺวา หว่านพืช
ข้าวเปลือกลงในนา ได้ฝนฟ้าชุกฉ่ำจำเริญไป คฤหบดีนั้นจะเข้าใจหรือไม่ว่าธัญญะพืชของตนจะ
มีผลมาก น่ะบพิตรพระราชสมภาร
พระเจ้ากรุงมิลินท์ภูมินทราธิบดีพระราชโองการตรัสว่า อาม ภนฺเต เออพระผู้เป็นเจ้า
คฤหบดีชาวนานั้น ถ้านาได้ฟ้าได้ฝนแล้วก็รู้ว่าจะได้ผลมากซิ พระผู้เป็นเจ้า
พระนาคเสนถวายพระพรว่า ฉันใดเล่า ความนี้ก็เหมือนกัน เมื่อตัวบุคคลนั้นจะไปเกิด
ก็รู้ตัวว่าจะไปเกิดข้างหน้า เหมือนคฤหบดีชาวนารู้ว่าจะได้ผล ขอถวายพระพร
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นประชากรได้ทรงฟัง มีพระบวรราชหฤทัยโสมนัสตรัสว่า กลฺโลสิ
ผู้เป็นเจ้าวิสัชนานี้สมควรแล้ว
อุปัชชชานนปัญหา คำรบ 9 จบเท่านี้

พุทธทัสสนปัญหา ที่ 10

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีมีพระราชโองการตรัสถามว่า ภนฺเต นาคเสน
ข้าแต่พระนาเสนผู้เจริญด้วยปรีชา พุทฺโธ อันว่าพระพุทธเจ้านี้ มีอยู่หรือ
พระนาคเสนจึงถวายพระพรว่า มีอยู่